OPINIÓN Manuel Mirás (Senador): "A verdade sobre a Lei de Memoria Democrática"

O dia 5 de outubro aprobamos definitivamente no Senado a Lei de Memoria Democrática, dia 20 de Outubro entro en vigos coa publicación no BOE. Dende que son Senador aprobaronse xa moitas leis pero esta e unha das que me sinto mais satisfeito e orgulloso como senador.

Esta Lei non veu a fomentar odio, nin a abrir feridas, só a dar dignidade a todos os que sufriron unha guerra inxusta, que enfrontou en moitos casos a irmáns contra irmáns; o espírito desta lei é de reconciliación, concordia e reparación.

Esta lei está infestada de interpretacións torticeras, as que quedan desmentidas se se le a fondo a mesma. A lei de Memoria Democrática, enxalza a TRANSICIÓN E O PACTO CONSTITUCIONAL, tal como recolle na súa exposición de motivos “a vixente Constitución fundamentouse nun amplo compromiso social e político … este consenso foi o espírito da nosa transición política, e foi a base da época de maior esplendor e prosperidade que coñeceu o noso País”; “a conquista e consolidación da democracia en España foi o logro histórico máis significativo da sociedade española. O asentamento dos principios e valores democráticos que consagra a constitución de 1978 fai a nosa sociedade máis forte e constitúen a máis clara aposta de convivencia no futuro”. sendo os seus obxectivos fomentar o coñecemento das etapas democráticas da nosa historia e daquelas figuras individuais e colectivas que, con grandes sacrificios, foron construíndo progresivamente os nexos de cultura democrática que permitiron chegar aos acordos da Constitución de 1978, e o actual estado social e democrático de dereito”.

Hai que aclarar todas as falacias que utilizaron os partidos da Oposición (PP,VOX, CS, UPN) sobre a disposición adicional décimo sexta, a primeira é que a proposta desta disposición foi dos dous partidos no goberno, de ningún máis, e iso era para que fosen incluídas na mesma persoas que fosen vítimas como consecuencia de defender a democracia. E o ámbito temporal da lei non o estenden a 1983, no seu art 1.2 recolle expresamente “ o recoñecemento a vítimas …. durante o período comprendido entre o golpe de estado do 18 de xullo de 1936 e a ditadura franquista ata a entrada en vigor da Constitución Española de 1978, tras a transición democrática, é dicir, o ámbito temporal da Lei é ata o 29 de decembro de 1978, e iso repítese machaconamente ao longo do articulado. O que recolle a disposición adicional décimo sexta (16ª) é “a previsión de que se designe polo goberno unha comisión técnica cuxo alcance está limitado a un estudo de posibles vulneracións de dereitos humanos que sufriron loitadores pola consolidación da democracia” e exclusivamente para o seu recoñecemento e reparación, refírese ao caso como o de Yolanda González (líder estudantil asasinada pola extrema dereita o 1 de febreiro de 1980), devandito crime e outros similares obviamente xa foron perseguidos polo ordenamento xurídico , pero as súas vítimas quedaran orfas de recoñecemento da democracia pola que loitaron, polo que , como non pode ser doutra forma, non teñen cabida na mesma os ETARRAS QUE DESESTABILIZARON A DEMOCRACIA, CREANDO TERROR, E ASASINANDO A VÍTIMAS INOCENTES, a todas elas a miña homenaxe e recoñecemento. Os únicos que parecen entender que ETA loitou pola democracia, pois lles parece que tería cabida nesa Comisión Técnica, son o PP, Cs, UPN e VOX, non o goberno nin o PSOE para os que ETA non ten cabida.

Tamén é falso que se desmerezca o que significou a Lei de Amnistía de 1977, e non se teñan en conta principios xurídicos básicos , de legalidade, seguridade xurídica, irretroactividade de normas non favorables …a exposición de motivos da Lei recólleo expresamente, e de feito todas as emendas que avogaban pola derrogación total ou parcial da devandita lei foron rexeitadas de plano. Tal como recolle o art. 10.2 da da lei de Amnistía hai que compatibilizala cos avances do dereito internacional dos dereitos humanos.

O PSOE defendeu antes, defende agora e defenderá no futuro os Principios Constitucionais recollidos no art. 9.3 da CE, proba diso é que así o fixo recentemente no Congreso rexeitando as iniciativas de derrogación da lei de Amnistía ou a modificación do Código penal. O dereito á verdade é compatible coa Lei de Amnistía e as garantías procesuais do art. 9 da devandita lei, con exclusividade da aplicación de amnistía por parte de xuíces e tribunais e o art. 11 bis engadido en 1984 declara a imprescritibilidade dos dereitos.

Ademais recolle a nulidade das sentenzas e dos xuízos que foron auténticas farsas, moitas con condenas de morte e outras de anos de presidio, non vai en contra da Lei de Amnistía, persegue resolver unha inxustiza e dar dignidade ás persoas que xa non están, esa reparación, recoñecemento que realizaron outros Países como Alemaña, e mesmo pediron perdón. Pois ben, esta lei vertébrase ao redor dos PRINCIPIOS INTERNACIONAIS DO DEREITO HUMANITARIO: VERDADE, XUSTIZA, REPARACIÓN E DEBER DE MEMORIA COMO GARANTÍA DE NON REPETICIÓN.

A Lei de Memoria Democrática é boa para ESPAÑA, para todos os españois, non abre feridas, dá dignidade e repara completando as anteriores, non rectificando, CON ESTA LEI VENCEU A DEMOCRACIA QUE SOMOS TODOS.

Manuel Mirás Franqueira

Senador pola Coruña